Σήμερα επειδή απεργούν οι Έλληνες Δημοσιογράφοι, άνοιξα το CNN να δω τι γίνεται στην Ιαπωνία. Τους είδα να παλεύουν με τους αντιδραστήρες και ότι έγιναν ρίψεις από 4 ελικόπτερα, ενώ πρέπει να γίνουν από 100.
Οι επιζήσαντες δίνουν έναν ακόμη αγώνα να επιβιώσουν, χωρίς θέρμανση και ψάχνουν στα ερείπια μέσα στο χιόνι απελπισμένοι, μαζί με τα σωστά συνεργεία να βρουν τους αγνοούμενους. Αναζητούν σε νεκροτομεία και σε καταλόγους τους δικούς τους ανθρώπους απεγνωσμένα, ενώ δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει με την πυρηνική απειλή. Πρέπει να απομακρυνθούν από την περιοχή αλλά αρκετοί από αυτούς δεν μπορούν να αφήσουν πίσω τους δικούς τους ανθρώπους που αγνοούνται και να φύγουν να σωθούν.
Ακόμη και οι κάτοικοι της ιαπωνικής πρωτεύουσας, εγκαταλείπουν μαζικά το Τόκυο με τρένα και με όποιο άλλο μέσον μπορούν. Το βόριο τμήμα της Ιαπωνίας έχει γεμίσει από πρόσφυγες, που προσπαθούν να επιζήσουν σε μία περιοχή με πολικές θερμοκρασίες.
Όσο για τον υπόλοιπο πλανήτη, ευτυχώς οι άνεμοι, φυσούν προς τον Ειρηνικό και ακόμη και η Αυστραλία είναι μακρυά για να επηρεαστεί σημαντικά από τη ραδιενέργεια.
Αυτό που με συγκίνησε όμως περισσότερο ήταν δυο τρεις Ιάπωνες, που κρατούσαν από ένα μικρό πλακάτ, που έγραφε στα Αγγλικά να προεσευχηθούμε γι' αυτούς.
Μπροστά στις τόσο μεγάλες αυτές καταστροφές ο άνθρωπος καταλαβαίνει πως είναι αδύναμος και ζητά δύναμη από το Θεό. Όσο πιο πολλοί κι όσο πιο αγνοί στην ψυχή είναι αυτοί που προσεύχονται, για τον ίδιο σκοπό, τόσο πιο δυνατή γίνεται η προσευχή και τα αποτελέσματά της. Κανείς δεν ξέρει, τι κρύβει στο βλέμμα του πίσω ο Θεός για μας, σύμφωνα με ένα παλαιότερο τραγούδι. Γι' αυτό αν μπορούμε ας συμπονέσουμε το δοκιμαζόμενο λαό της Ιαπωνίας. Αθώα μικρά παιδιά, "που δεν έμαθαν ακόμη να ξεχωρίζουν το δεξί χέρι από το αριστερό(Παλαιά Διαθήκη") έχασαν τη ζωή τους, ανάμεσα στα χιλιάδες άλλα θύματα της βιβλικής αυτής καταστροφής.
Ας μας γίνει μάθημα, ότι μπροστά στην οργή του Θεού δεν μπορεί να αντισταθεί τίποτα ούτε και σε μια χώρα, που είχαν ληφθεί τόσα μέτρα για σεισμούς και τσουνάμι. Πόσο μάλλον σε μας, που δεν έχουμε λάβει τέτοια μέτρα.
Κι εδώ στην Ελλάδα, ας ψάξουμε καλά μέσα μας κι ας προβληματιστούμε, μήπως η οικονομική κρίση είναι ηθική κρίση κυρίως κι ας υπολογίσουμε δίκαια το μερίδιο ευθύνης, που αναλογεί στον καθένα από εμάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου